Column Privacy - Vervagende grenzen

Door Rachel Marbus 16 okt 2020

De tijd gaat voort, de zomer is voorbij gevlogen. Stormen teisteren met meer regelmaat de kustplaats waar ik woon. De wind beukt tegen de ramen, ze klepperen en maken zacht piepende geluiden. Oude enkelglas ramen in houten sponningen met afgebladderde verf, eigenlijk wel toe aan een onderhoudsbeurt. Het leven verplaatst zich nog meer terug naar binnen. Daar, op een kleine vierkante meter staat mijn laptop op een piepklein tafeltje. Zeker nog tot en met het einde van dit jaar is die vierkante meter mijn werkruimte, de plek waar ik het leeuwendeel van de dag zit te tikken, bellen, Teamen (bestaat dit werkwoord al?) en peinzen.

Maar het is eigenlijk helemaal geen werkruimte. Het is een keukentafel. In mijn gezellige en kleine appartement. Het is mijn huis, mijn thuis. De plek waar ik mij helemaal privé kan voelen. Maar in toenemende mate voel ik me er niet meer zo fijn en vrij. Mijn thuis is een kleine werkgevangenis geworden waarin zakelijk en privé niet meer zo goed te scheiden zijn. Al mijn collega’s komen met regelmaat virtueel over de vloer. Teams heeft een blurfunctie die op mijn laptop helaas niet werkt. Maar zelfs als ik mijn collega’s mijzelf laat zien met een vage achtergrond, dan nog komen ze allemaal mijn huis in. Ik neem me voor om wat vaker virtuele meetings zonder beeld te doen. Maar ook dat is eigenlijk een lapje voor het bloeden.

Verwachtingen zijn ook verschoven. Werken vindt niet alleen primair thuis plaats, de uren waarin gewerkt wordt zijn ook aan het veranderen. De grenzen van de dag worden opgerekt en daarbij ook vaak impliciet aan anderen de verwachting dat zij daarin mee plooien. En nu zorgen juist die impliciete verwachtingen ervoor dat het zakelijk werkende leven nog meer plek opslokt in het privédomein. Het voelt niet prettig en ook ietwat ongezond. Waar de grenzen schuiven wordt het belangrijker om soms heel hard nee te zeggen en je eigen grenzen aan te geven. En dat is niet altijd even makkelijk. Ik sprak er een tijd geleden al eens over met een vriendin. Zij had voor zichzelf een life-hack ontwikkeld om grenzen aan de dag te geven waardoor ze minder last had van vervagende privacy en invasie van werk in je privédomein. Elke ochtend, 20 minuten voor zij begint met werken, pakt ze haar tas in. Trekt haar jas aan, loopt naar buiten en stapt op de fiets. Dan fietst ze een rondje door het dorp. Komt weer thuis, hangt haar jas op, pakt laptop en telefoon uit de tas en gaat zitten werken. De werkdag ten einde gekomen, herhaalt dit ritueel zich opnieuw. En zo brengt ze duidelijke grenzen aan voor zichzelf. Nu de rest van de collega’s nog.

Rachel Marbus
@RACHELMARBUS op Twitter

Deze column verscheen in iB5-2020.